Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, οι εργαζόμενοι στην επιχείρηση με απόφαση της γενικής τους συνέλευσης με συντριπτική πλειοψηφία αποφάσισαν να υπερασπιστούν τον απολυμένο συνάδελφό τους πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Λαυρίου & Ανατολικής Αττικής, μέλος της Σωματειακής Επιτροπής του Συνδικάτου Τύπου Χάρτου στο εργοστάσιο. Ο συνάδελφος που εργαζόταν επί τρία χρόνια στην επιχείρηση (με την άθλια μέθοδο των δουλεμπορικών) ως εργολαβικός έβλεπε τον δρόμο της εξόδου για τον λόγο ότι ήταν πρωτοπόρος και υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των συναδέλφων του. Γι αυτό και οι εργαζόμενοι από την πρώτη στιγμή άνοιξαν μέτωπο, εκτός της απόλυσης του συναδέλφου τους, ενάντια και σε αυτήν την άθλια μέθοδο των δουλεμπορικών γραφείων που ενοικιάζουν εργαζόμενους οι οποίοι είναι μέσα στην ανασφάλεια χωρίς τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα και κατ επέκταση και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και την προάσπιση της συνδικαλιστικής δράσης. Φυσικά δεν θα πρέπει να διαφεύγει από κανέναν ότι ΕΕ, ΣΕΒ και κυβερνήσεις γι αυτό τον λόγο έχουν εφεύρει αυτόν τον άθλιο τρόπο των δουλεμπορικών ο οποίος προσφέρει φτηνό εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις χωρίς δικαιώματα και καμία προστασία, κάτι που φρόντισε να ξεκαθαρίσει η νέα κυβέρνηση της ΝΔ αμέσως μετά τις κινητοποιήσεις με έκτακτη τροπολογία στην βουλή.
Οι εργαζόμενοι σταμάτησαν την παραγωγή και βγήκαν στην πόρτα του εργοστασίου για να υπερασπιστούν στην ουσία τους ίδιους τους εαυτούς τους μιας και με την απόλυση του συναδέλφου τους γινόταν προσπάθεια να χτυπήσουν την οργανωμένη και συλλογική τους δράση που με κόπο εδώ και χρόνια έχουν χτίσει. Αυτές λοιπόν τις δέκα μέρες που χωρίς αυτούς δεν γύρισε γρανάζι, βρήκαν σύμμαχους αλλά και εχθρούς που τους έκαναν να συνειδητοποιήσουν ακόμα περισσότερο ποιοί είναι μαζί τους και ποιοι όχι αλλά και το σημαντικότερο με ποιανού το μέρος είναι αυτό το κράτος, σε αυτό το σύστημα. Οι εργαζόμενοι για δέκα συνεχόμενες μέρες εύρισκαν έξω από την πύλη του εργοστασίου μεγάλο αριθμό αστυνομικών δυνάμεων που όμως η δική τους θέληση δεν τους έδωσε χώρο να επέμβουν. Επίσης οι εργαζόμενοι βρήκαν απέναντί τους και μάλιστα ανά 48ώρο το αστικό κράτος και την δικαιοσύνη του, στην οποία κατέτρεχε η εργοδοσία πατώντας πάνω στον απεργοκτόνο νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης του Σύριζα τον οποίο θέλει τώρα να επεκτείνει η ΝΔ. Εκεί, σε δίκες παρωδία, οι εργάτες κατάλαβαν από πρώτο χέρι ποια είναι η δικαιοσύνη και ποιανού τα συμφέροντα εξυπηρετεί.
Οι απεργοί εργάτες όμως εκτός από εχθρούς βρήκαν και πολύτιμους συμμάχους που τους έδωσαν δύναμη σε δύσκολες καμπές του πολυήμερου αγώνα τους. Βρήκαν δίπλα τους δεκάδες ταξικά συνδικάτα που έδειξαν την αμέριστη συμπαράστασή τους και αλληλεγγύη και με την φυσική τους παρουσία έξω από την πύλη του εργοστασίου, στα δικαστήρια, έξω από το υπουργείο, αλλά και υλική ανταπόκριση στο κάλεσμα του Συνδικάτου Τύπου Χάρτου. Βρήκαν επίσης στήριξη από το ΚΚΕ το οποίο ανέδειξε άμεσα το πρόβλημα τους στην νεοσύστατη βουλή κάνοντας και σχετική ερώτηση. Βρήκαν όμως, κυρίως, τρία συνδικαλιστικά όργανα δυο δευτεροβάθμια και ένα πρωτοβάθμιο που ήταν στυλοβάτες του αγώνα τους σηκώνοντας και το βάρος όλων των δικαστικών αποφάσεων. Σε αυτό βοήθησε πρώτα και κύρια ο ταξικός προσανατολισμός και των τριών συνδικαλιστικών οργάνων και που αν δεν τον είχαν, όπως έχει δείξει και η ίδια η ζωή, αυτός ο αγώνας θα είχε κοντά ποδάρια. Αυτό λοιπόν είναι ένα μεγάλο συμπέρασμα που έβγαλαν οι απεργοί της Αφοί Βλάχου και που θα πρέπει όμως να φτάσει σε όλοι την χώρα καθώς την ίδια ώρα μπροστά στην απόλυση ενός προέδρου Εργατικού Κέντρου η ΓΣΕΕ δεν κατάφερε να βγάλει ούτε μια λέξη στήριξης του απεργιακού αγώνα το ίδιο και μια σειρά Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα που η μόνη ενασχόλησή τους είναι πως θα βγάλουν νόθους αντιπροσώπους για να καταφέρνουν να κρατάνε το συνδικαλιστικό κίνημα στην γραμμή της υποταγής στην εργοδοσία και τους σχεδιασμούς της.
Το κύριο όμως συμπέρασμα, που αναδείχτηκε και που συνειδητοποιήσανε οι απεργοί εργάτες, για δέκα συνεχόμενες μέρες στην πύλη του εργοστασίου και που θα πρέπει να φτάσει σε όλους τους εργασιακούς χώρους είναι ότι, ενωμένοι σαν μια γροθιά και έχοντας το ταξικό κίνημα στο πλάι τους, ο μόνος νόμος ήταν το δίκαιο του αγώνα τους, το οποίο και επέβαλαν κόντρα στην εργοδοτική τρομοκρατία, τις δυνάμεις καταστολής και κυρίως τα αστικά και κατά τα άλλα αδέκαστα δικαστήρια τα οποία έβγαζαν παράνομες τις δικές τους νόμιμες αποφάσεις, δείχνοντας με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι γι αυτά νόμος είναι τα κέρδη των αφεντικών.
Ο δεκαήμερος αγώνας έληξε με την επιστροφή του συναδέλφου τους με νέα εξάμηνη σύμβαση από την πρώτη Σεπτέμβρη. Αυτό ήταν μια μεγάλη νίκη και για τους εργαζόμενους στην Αφοί Βλάχου, οι οποίοι έδειξαν αυταπάρνηση και ηρωισμό, αλλά και για το ταξικό εργατικό κίνημα την δεδομένη στιγμή. Ο αγώνας ενάντια στην δουλεμπορική εργασία συνεχίζεται όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτός ο αγώνας δεν είναι υπόθεση ενός εργασιακού χώρου ή ενός μόνο κλάδου, είναι αγώνας που πρέπει να δώσει ενιαία όλη η Εργατική Τάξη η οποία δεν πρέπει και δεν θα ανεχτεί το δουλεμπόριο τον 21ο αιώνα.
